Αύγουστε, καλέ μου μήνα, νά ’σουν δυο φορές το χρόνο
... έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου όταν έφτανε ο πιο ωραίος -τότε- μήνας του χρόνου. «Ωραίος» γιατί ο ρυθμός της ζωής στο σπίτι στη γωνία Φωτομάρα και Ιγγλέση στη συνοικία Κυνοσάργους έπεφτε στο ρελαντί από ένα καλοκαίρι που θύμιζε άνοιξη. Αιτία η ατμόσφαιρα. Πεντακάθαρη. Διάφανη. Μια πόλη που ήταν σαν μεγάλο χωριό. Καταπράσινες αυλές με δέντρα και λουλούδια, χωμάτινοι δρόμοι και αλάνες με ξερά χόρτα και τσουκνίδες. Από πού να χαλάσει; Τ’ αυτοκίνητα λιγοστά, τα πιο πολλά σπίτια μονοκατοικίες με κήπους, και στα παράθυρα γλάστρες. Δεν έχετε παρά να δείτε το περιβάλλον σε παλιά ελληνική ταινία. Λίγο πριν από το σούρουπο οι νοικοκυρές κατάβρεχαν το χώμα, και... θαύμα, η δροσιά απλωνόταν παντού. Για όσα παιδιά δεν μπορούσαν να πάνε «διακοπές», ο καλύτερος μήνας του χρόνου για ακόμα δύο λόγους: το παιχνίδι και την καταμέτρηση αυτοκινήτων! Καθόμαστε στα ρείθρα των πεζοδρομίων της Λεωφόρου Συγγρού καταγράφοντας τις μάρκες των αυτοκινήτων που περνούσαν. Δέκα Ford, τρία DKW, πέντε Mercedes, τρία Opel κ.ο.κ., μέχρι αργά τη νύχτα, που επιστρέφαμε στις γειτονιές, και στα σκαλάκια των σπιτιών κάναμε ταμείο. Όποιος είχε τις περισσότερες «μάρκες» κέρδιζε το σεβασμό. Αθώα. Γλυκά σαν τον Αύγουστο. Όταν έπεφτε το σκοτάδι άρχιζαν οι... καταδρομές. Ντυμένοι στα μαύρα, βγαίναμε στις στέγες και στις ταράτσες. Από σπίτι σε σπίτι, στο ένα χέρι η σφεντόνα, στο άλλο ένα καλάμι με γάντζο. Η πρώτη όπλο για τις συμμορίες από τις άλλες γειτονιές, το δεύτερο για να βουτάμε ό,τι οι νοικοκυρές ακουμπούσαν σε παράθυρα κι αυλές. Τα «ψαρεύαμε» χωρίς να παίρνουν είδηση. Ο Μιχάλης ήταν ο Φαντομάς, ο Ντίνος ο Ντετέκτιβ Χ, εγώ ο ¶νθρωπος Σκιά, ο Λευτέρης ο ¶νθρωπος Αράχνη, ο Σωτήρης ο Λέμι Κόσιον, οι Ήρωες των Παιδικών μας Χρόνων. Πριν από δέκα χρόνια τούς κάναμε βιβλίο, αλλά τo θάψαν. Πάμε παρακάτω. Τα χρόνια πέρασαν (πάντα περνούν), οι εποχές άλλαξαν (πάντα αλλάζουν, για να μείνουν ίδιες), οι κήποι μαράθηκαν, οι δρόμοι ασφαλτοστρώθηκαν, η ατμόσφαιρα έγινε θάλαμος αερίων. Τα παιδιά δε μετράνε τις μάρκες. Περιφέρονται στο Golden Hole μασώντας junk food, μιλώντας με λεξιλόγιο σκύλου. Οι ήρωες πουλιούνται στο Μοναστηράκι μαζί με τα όνειρα για «καλύτερη ζωή». Τι σχέση έχουν αυτά με τα σημερινά; Τι σχέση έχουν οι αγώνες στη Ρόδο, στην Κέρκυρα και στη... Νέα Σμύρνη; Τα Mille Miglia, τα Targa Florio και τα Carrera Panamericana με τη νεκροφάνεια των σημερινών αγώνων Ταχύτητας, τα Ακρόπολις και τις Αναβάσεις που έχουν αντικαταστήσει τις παραστάσεις των παλαιών τσίρκων; Καμία. Αν πω ότι είμαι απ’ τους τελευταίους, θα με αποκαλέσετε μπανάλ, και θά ’χετε δίκιο, όμως είμαι απ’ τους τελευταίους της παραίσθησης. Πονάνε. Θά ’πρεπε να γράψω ένα θεατρικό μονόλογο σαν εκείνον του Μάνου Ελευθερίου με τίτλο «Ο Γέρος Οδηγός», αντί για «Ο Γέρος Χορευτής»! Στην ηλικία μου χειρότερη στιγμή είναι όταν ανοίγω τα μάτια προσπαθώντας να νιώσω «ευτυχισμένος». Να βάλω παπούτσια και λευκές κάλτσες, να πάω για τένις στο Tsakali Club. Να πάω σε πάρτι της Marianna de Botox, του Peter von Kouklente και του Willy de Penguin. Ονειρεύομαι -χειμερινές- διακοπές στο Μαυρίκιο, ψώνια στη Γενεύη, bespoke στο Μιλάνο. Όμως η κοινωνική και η οικονομική «κατάντια» μου είναι μεγάλες, και κινδυνεύω να μείνω στο δρόμο, αφού το υπουργείο Οικονομικών δέσμευσε το 50% των -λιγοστών μου- καταθέσεων (αν ήμουν απατεώνας, δε θα τα είχα σε τράπεζα!) για τη γνωστή υπόθεση! Μη σας φαίνεται παράξενο. Πολλές φορές έχω γράψει ότι αυτοί που την «πληρώνουν» είναι όσοι είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους.Κατά τα άλλα...
Το 1/3 του πλανήτη πεθαίνει από πείνα και πολέμους, και το άλλο είναι «μες στην καλή χαρά», για να μην αναφερθώ στα τρελά που συμβαίνουν στην Τζουτζία. Την επιθεώρηση με τη συμμορία των 16, τους σπαρταριστούς διαλόγους με τους αξιότιμους κυρίους συνεργάτες τους (είδατε πώς εξαφανίστηκαν ένα, δυο μεγάλα ονόματα πολιτικών, εκδοτών και επιχειρηματιών από εφημερίδες και κανάλια;) και την απειλή για την «πανδημία γρίπης» και το μαζικό εμβολιασμό (με τι;). Είναι να μη φέρνεις στο νου τα βιβλία του ¶ικ και το ημερολόγιο των Ίνκας; Καλά θα ήταν να τελειώνουμε το 2012. Πολύ κράτησε το αστείο, αφήστε που θα είναι η λύση και για το... κυκλοφοριακό της Αθήνας, για να μην αναφερθώ στην υπόθεση Ζίμενς και -το σημαντικότερο- στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, που θα ρυθμιστούν μία και καλή! ¶σχετο. Θέλω ν’ αγιάσω, κι ο διάβολος δε μ’ αφήνει. Εκεί που «γράφω γι’ αυτοκίνητα», να τα τούρκικα μαχητικά να «περνάνε σουβλάκι» τον εθνικό εναέριο χώρο, αναγκάζοντας τους πιλότους της Πολεμικής Αεροπορίας να τρέχουν και να μη φτάνουν (φτάνουν, αλλά δεν τους αφήνουν, για να τελειώνουμε). Είναι και ο Αβραμό με τα σχέδια πανδημίας και τις ιλιγγιώδεις προμήθειες εμβολίων. Γιατί δεν έγινα πολιτικός δεν ξέρω. Ωραίο καλοκαίρι. Βομβαρδισμοί στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν (με τηλεχειρισμό, για να μην κινδυνεύει η ζωή μας), ανατινάξεις ξενοδοχείων στην Ινδονησία, προετοιμασία για πόλεμο στον Καύκασο, κάμερες και τράπεζα DNA στην Ψωροκώσταινα, ΑΦΜ, ΕΥΠ, ΑΜΚΑ, ΚΑΦΚΑ και όλα τα καλά του Μεγάλου Αδελφού, που, επιτέλους, έφτασε, αλλά ο «λαός» σκέπτεται την τζιπούρα που θα ψωνίσει, ή «τί ’χες, Γιάννη, τί ’χα πάντα».
Η εποχή θυμίζει Μεσοπόλεμο. Χυδαία σπατάλη και απόλυτη φτώχεια. Τίποτα δεν άλλαξε στο «Δυτικό» κόσμο από την εποχή των Κολόμβου, Κορτέζ και Πιζάρο, που έσφαξαν τους Αζτέκους, τους Ίνκας και τους αυτόχθονες Αμερικανούς, για να αρπάξουν το χρυσάφι τους. Οι ντενεκέδες αγοράζουν yachts και αυτοκίνητα εκατοντάδων εκατομμυρίων, ενώ οι χρήσιμοι ηλίθιοι (εμείς) παίρνουν πιστωτικές κάρτες (κατέστρεψα την τελευταία μου στις 17 Ιουλίου) για ν’ αγοράσουν το σχοινί που θα κρεμαστούν.
Όμως το απολαμβάνουμε. Ακόμα κι εγώ, που τα «έχω φάει με το κουτάλι», σκέπτομαι πως ίσως ήρθε η στιγμή να πάρω «γιωταχί». Ένα Tiguan, ένα A4 Avant ή Golf, BMW 3, Alfa Romeo 147, ένα Yaris, ίσως το Prius ΙΙΙ. Αν το συγκρίνω με τα κάρα που καταγράφαμε στη Συγγρού, το αυτοκίνητο απέχει όσο η Γη από τη Σελήνη. Σελήνη; Εγώ δεν ήμουν που, μαζί με τον Ιάσονα Μοσχοβίτη, περιέγραφα (απ’ την ΕΡΤ το 1969) την πρώτη πτήση του ανθρώπου στη Σελήνη; Δείτε τη φωτογραφία, και για να διαπιστώσετε πόσο... αδύνατος ήμουν! Το Prius III (και το Honda Insight) δείχνει την πρόοδο που έχει γίνει. Μέχρι και Head-up Display! 136 ίπποι και 89 γρ./λτ. CO2 (σύμφωνα με τον κατασκευαστή, γιατί άλλα λένε οι κανονικές μετρήσεις). Από το Prius III στο Kia Soul 1.6. Λυπάμαι, αλλά δεν καταλαβαίνω τι ρόλο μπορεί να παίζει στην πόλη όταν υπάρχει το Fiat Panda. Ίσως το έφτιαξαν αποκλειστικά για τον Φασούλα, αλλά με λιγότερα χρήματα παίρνω κάτι πιο προσγειωμένο. Σαν το Yaris 1.3 με τους 101 ίππους, που μου θυμίζει μία μέρα πριν από πολλά χρόνια που οδήγησα το πρωτότυπο για «να πω τη γνώμη μου» στους μηχανικούς της Toyota. Ωραίες στιγμές, που πέρασαν, μιας και δεν έχω πια κουράγιο να την πω σε άλλον εκτός από εσάς. Ακόμα μία επιθυμία τέλους ζωής είναι να μελετήσω τον κινητήρα 1.4 Multiair της Fiat, που θα αποδίδει 165 ίππους. Διάβασα λίγα πράγματα και θυμήθηκα όταν έγραφα άρθρα-ποταμούς για τις τεχνολογικές εξελίξεις που οι αναγνώστες μελετούσαν, γιατί ήξεραν γράμματα. Τα ίδια που θα μάθουν με τις «ρυθμίσεις» Σπηλιωτόπουλου που προβλέπουν τη βιομηχανική παραγωγή τούβλων. Τι μπορεί να περιμένεις, όμως, από κάποιον που φοράει ζώνη Hermes! Με τα «μέτρα» Μπαμπινιώτη-Σπηλιωτόπουλου «τη βρήκαν» οι μαθητές, αλλά περισσότερο οι δάσκαλοι και οι καθηγητές νέας κοπής, που θα έχουν περισσότερο χρόνο για τα φροντιστήρια! Έχω μείνει πίσω στις εξελίξεις στην Peugeot, στη Mercedes και στην Opel, αλλά υπάρχει ο Σεπτέμβριος, για αυτό λίγη υπομονή, χωρίς να το πάρετε και πολύ σοβαρά. Είδα φωτογραφίες της BMW X1, που θα αρχίσει να πωλείται στο τέλος της χρονιάς, αλλά και της νέας Σειράς 3. Η πρώτη μου έκανε κάτι σαν Lego, με τις ζάντες (άντε πάλι) αισθητικής Transformers. Η δεύτερη προβλέπω πως θα «σπάσει ταμεία» με τον 4κύλινδρο υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα 1.6 σε τρεις διαφορετικές ιπποδυνάμεις, με τη 2λιτρη 325 Biturbο αλλά και τις εκδόσεις Hybrid και το αυτόματο κιβώτιο των 8 σχέσεων! Η Χ1 έχει να αντιμετωπίσει σκληρό ανταγωνισμό στα SUV της κατηγορίας με τα Kuga, Tiguan, Q5, GLK και, βέβαια, το all time classic RAV4. Εκεί που έγραφα τις ασημαντότητές μου και άκουγα το «are we human or are we dancers?», τι λέτε ότι έπεσε στην αντίληψή μου; Πως η κινέζικη κυβέρνηση απαγόρευσε στη Sichuan Heavy Industrial Machinery να αγοράσει τη Hummer, άρα υπάρχει ελπίδα να γλυτώσουν τα μάτια μου απ’ το θέαμα των καλόπαιδων που τα οδηγούν. Μαζί μπορεί να εξαφανιστεί και ένα άλλο πλοίο, το Jeep Cherokee, που είχα την ατυχία να οδηγήσω. Το μόνο που έσωσε την τιμή και την υπόληψή μου ήταν ο πετρελαιοκινητήρας, αλλά τα υπόλοιπα καλύτερα να τα ξεχάσω, με πρώτο το -αποκαλούμενο- σύστημα διεύθυνσης. Το αυτοκινούμενο περίπτερο «βγάζει μάτι», προκαλεί, γι’ αυτό πάμε παρακάτω. Δεν έχει δοκιμαστεί, αλλά φαίνεται ενδιαφέρον. Η Alfa Romeo ΜiTo GTA, που θα πηγαίνει αέρα, και ελπίζουμε να στέκεται ορθά στο δρόμο, και όχι όπως η αντίστοιχη «147». Πάντως, τα συγκεκριμένα αγλαΐσματα μπορεί να σπάσουν ταμεία στη «βούτα» της Λεωφόρου Βουλιαγμένης και όπου αλλού ο ανθός της νεολαίας κερδίζει το μέλλον.
Ακολουθεί ένα αυτοκίνητο που δε διστάζω να γράψω ότι ορέγομαι, αλλά για όσο καιρό οδηγώ τα αυτοκίνητα του περιοδικού δε θα αποκτήσω - εκτός αν εργαστώ ως... σωφρονιστικός υπάλληλος, οπότε κάτι μπορεί να γίνει! Είναι το Audi TTS, που, όπως έγραψα πιο πάνω, είναι απ’ τα μοντέλα που ακυρώνουν την κρίση. Τι κρίμα που δεν είμαι 30 για να το ψωνίσω και να το παρκάρω στο χώρο στάθμευσης του γηπέδου Καραϊσκάκη, που θυμίζει Μονακό. Αν θέλετε να δείτε την εικόνα της βλαχομπαρόκ οικονομικής και κοινωνικής χυδαιότητας, πηγαίνετε εκεί, και δε θα απογοητευτείτε. Πέρα από status, όμως, το TTS σκίζει στο δρόμο, και καλότυχος ο χεράς που θα πάει από το Λεωνίδιο στον Κοσμά και στην Τρίπολη. Χεράς απαιτείται και για το Nissan GT-R, το οποίο χαλβαδιάζω απ’ τη στιγμή που το είδα στο Λουτράκι. Θα το ζητήσω απ’ τον Τάκη τον Θεοχαράκη για long term, όπως λέμε στα περιοδικά, αλλά δεν ξέρω τι θα πει ο... ανώτατος άρχων, Βασίλης Θ., με τον οποίο έχω (μια ζωή τώρα) love-hate relationship! Γιατί; Για όσα γράφω για κάποια μοντέλα της Nissan, αλλά και γιατί τον πειράζω για τη ζωγραφική του, που είναι και το αθώο αστείο μας. Σε σχέση με κάποιους «έμπορες», η οικογένεια Θ. διακρίνεται για την επιχειρηματική ηθική. Κάτι που δε γνωρίζουν πολλοί είναι ότι ήμουν δίπλα στον πατέρα του Τάκη, τον Γιάννη, όταν έφτιαχνε το εργοστάσιο στο Βόλο, και ακόμη θυμάμαι την επιθυμία του να κάνει κάτι στην Ελλάδα. Έφυγε από τη ζωή «σκασμένος» απ’ τη μάχη με την ελληνική γραφειοκρατία.
Το χειμώνα, που δοκιμάζαμε το iQ, δεν έλεγα να το αποχωριστώ. Ναι, ήξερα ότι τα φρένα δεν είναι τα καλύτερα, το τιμόνι έχει μια κάποια ασάφεια και η κατανάλωση δεν είναι ανάλογη με το μέγεθος του αυτοκινήτου, αλλά χώνεται παντού, σταθμεύει σε ένα νόμισμα και μπαίνει και στο μάτι των τύπων με τις τζιπούρες όταν πηγαίνεις σινεμά. Α... Χωράει και τέσσερα άτομα για τις μετακινήσεις από και προς το «Δαναό», το «Μικρόκοσμο», και ας λένε οι οχτροί πως δε χωράει τη Μαφάλντα και την Προυστ - με τη Σόφη στο δεξί κάθισμα. Έλεγα πως του λείπει η δύναμη, το έβγαλαν με κινητήρα 1.3, αλλά ο Σ.Χ. λέει πως έχασε την προσωπικότητά του. Θα περιμένω μέχρι να το οδηγήσω και τα ξαναλέμε._ Κ. Κ.
Αντιλογισμοί
• Τέσσερα F-16 πάνω από το Αγαθονήσι, οκτώ F-4 πάνω από το Φαρμακονήσι, έξι F-16 πάνω από τους Φούρνους. Έκπληκτη η ελληνική κυβέρνηση ανακαλύπτει πως η «φίλη και σύμμαχός μας στο ΝΑΤΟ» δεν ενδιαφέρεται καθόλου (όπως γράφω εδώ και 10 χρόνια) για την «ευρωπαϊκή προοπτική της», έχοντας δέσει το γάιδαρό της στην αμερικανική (προοπτική). Οι «αντιδράσεις» της Αθήνας θυμίζουν το τραγούδι «Ένα είν’ τ’ αηδόνι», που στο τέλος λέει: ... τρία η Αγιά Τριάδα, δύο πέρδικες γραμμένες, ένα είν’ τ’ αηδόνι, το πετροχελιδόνι... Και καλά το τραγουδάκι... Πού βάζετε την αυστηρή προειδοποίηση του Πρωθυπουργού προς την Τουρκία να «τηρήσει τις συμφωνίες για την επαναπροώθηση των λαθρομεταναστών»; Επάνω του τά ’κανε ο Ερντογάν. Τρέχει και δε φτάνει ο Τούρκος ΥΠΕΞ μετά τα ήξεις αφήξεις της ΥΠΕΞ. Μιλάμε για μια χώρα που κάθε της πράξη προκαλεί... σοκ και δέος. Μία κίνηση του δεξιού χεριού του Κωστάκη, ένα -ταριχευμένο- χαμόγελο της Ντόρας, λίγο οι δηλώσεις του Γ.Α.Π. σε άψογα αμερικανο-σουηδο-ελληνικά, και αρκούν να κάνουν τους καρντάσηδες να τρέξουν στα καταφύγια. Ως πολίτης νιώθω ασφάλεια, για να μην αναφερθώ στο φρόνημα των χειριστών της Π.Α., που είναι το καλύτερο δυνατό, λόγω του back-up που έχουν από αυτό το ωραίο πλήθος. Ωραίες μέρες. Λίγο με τους διαλόγους της Συμμορίας των 16, τα 31α «αυστηρά» μέτρα του υπουργείου Δικαιοσύνης και την απόλυση του κ. Κοράντη από την ΕΥΠ και τα μέτρα του Αβραμό για τη γρίπη των χοίρων, και είμαι βέβαιος πως μπήκαμε στο σωστό δρόμο! Εσείς;
• Σαράντα χρόνια από την ημέρα που οι Buzz Aldrin και Neil Armstrong πάτησαν το έδαφος της Σελήνης. Λίγοι ξέρουν ότι, μαζί με το «δάσκαλο», Ιάσονα Μοσχοβίτη, έκανα την αναμετάδοση του ιστορικού γεγονότος στην ελληνική τηλεόραση. Οι αεροπορικές μου γνώσεις μου επέτρεψαν να καταλαβαίνω τους διαλόγους ανάμεσα στο Χιούστον και στη σεληνάκατο, και ποτέ δε θα ξεχάσω πως για λίγες ώρες έλαβα μέρος στη συγγραφή της Ιστορίας. Δύο συνάδελφοι θυμήθηκαν το γεγονός (ΒΗΜΑgazino, ΣΚΑΪ). Η πλειονότητα το αγνόησε. Για όσους δεν είχαν γεννηθεί ή το ξέχασαν, δείτε τη φωτογραφία μου στο στούντιο της ΕΡΤ.
• Μιας και τό ’φερε η κουβέντα, νομίζω πως έχω αναφερθεί στις προσπάθειές μου να λάβω μέρος στο διαστημικό πρόγραμμα πρώτα της Σοβιετικής Ένωσης και μετά σε εκείνο του ISS (Διεθνής Διαστημικός Σταθμός). Δυστυχώς, και για λόγους που είχαν να κάνουν με τη μνημειώδη έλλειψη φαντασίας και την τερατώδη ασχετοσύνη του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη, οι τεκμηριωμένες και υποστηριζόμενες από τους σχετικούς φορείς προτάσεις μου αγνοήθηκαν. Η τελευταία έγινε ένα χρόνο πριν από τους Ολυμπιακούς του ’04 και αφορούσε την αποστολή δύο Ελλήνων Αργοναυτών που θα κήρυσσαν την έναρξη των αγώνων από τον ISS και θα ήταν παρόντες στην τελετή λήξης. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Ρώσοι είχαν προτείνει να ονομάσουν «Αργώ» τον πύραυλο που θα μας πήγαινε στον ISS με τον Θόδωρο Γιουρτσίχιν-Γραμματικόπουλο, τον Ελληνορώσο αστροναύτη που πέρυσι ήταν και κυβερνήτης του. Για να μην ξεχάσω. Είχα στείλει την πρόταση και στην κυρία Πρόεδρο, κυρία Γιάννα, αλλά η σιωπή της προς απάντησή μου!
• Πού θα πάω «διακοπές»; Στην Πάρο. Για να κάνω ακόμα μία προσπάθεια να μάθω kite surf και να πιω την υπόλοιπη θάλασσα από την Πούντα μέχρι την Αντίπαρο. Καλό καλοκαίρι, καλό διάβασμα, καλά ξεμπερδέματα το Σεπτέμβριο.
Εντυπωσιακό το Audi TTS όχι μόνο σε εμφάνιση, αλλά και στο δρόμο.
Χέρια θέλει το Nissan GT-R, προκειμένου να αξιοποιήσει κάποιος τις πραγματικές δυνατότητές του.
Θα μπορούσε να είναι πιο οικονομικό και με καλύτερα φρένα, αλλά η πρακτικότητα του Toyota iQ δεν παίζεται!
«ΣΠΛΙΤ!»
Του Χριστόφορου Κάσδαγλη
«Ο Φίλιππος Μπάρλοου στο ενάμισι μέτρο είναι ο ίδιος τυχεράκιας που σχηματίστηκε μπροστά μου μέσα από τη σχολαστική, δημοσιογραφική έρευνα. Εξίσου ταλαντούχος, εξοργιστικά άνετος και γεμάτος αυτοπεποίθηση, αλλά πολύ πιο αφοπλιστικός - τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που το παίρνω απόφαση ότι έχω επιτέλους μερικές φιγούρες στα χέρια μου, κι αυτή είναι η μοναδική μου ευκαιρία να τον πιέσω. Αν όχι για να τον νικήσω, τουλάχιστον για να τον κάνω να μου ανοίξει ένα, δυο φύλλα.»
Ο Φίλιππος Μπάρλοου είναι ένας διαπλεκόμενος επιχειρηματίας. Αποτελεί το αντικείμενο της έρευνας αλλά και το επαγγελματικό άλλοθι του Βλαδίμηρου Δημητριάδη, ενός αργόμισθου ρεπόρτερ που έχει βρει τον τρόπο να κατοικοεδρεύει περισσότερο στη σάλα του καζίνου, παρά στην αίθουσα σύνταξης της εφημερίδας.
Οι εμμονές του ήρωα θα οδηγήσουν την μπλόφα του στα άκρα, την έρευνά του σε αδιέξοδο, τις σχέσεις με τους συναδέλφους του και με την κοπέλα του σε οριακό σημείο. Τότε, ο Βλαδίμηρος Δημητριάδης αποφασίζει να ποντάρει τα ρέστα του σε μια παρτίδα που το έπαθλο -αν υπάρξει- θα το εισπράξει σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο, που ο ίδιος ουδέποτε είχε φανταστεί.
O Χριστόφορος Κάσδαγλης, συγγραφέας του «Απολύομαι και τρελαίνομαι», καλός μου φίλος και συνεργάτης των 4Τροχών, επιστρέφει στο χώρο του βιβλίου με το «Σπλιτ!» (εκδόσεις Καστανιώτη). Ένα μυθιστόρημα γεμάτο ανατροπές, χιούμορ, καταιγιστικούς διαλόγους και απρόβλεπτη εξέλιξη.
MJ R.I.P.
Μέχρι μια εποχή η διάχυση του Rhythm and Blues στα λευκά ακροατήρια είχε ως προϋπόθεση την ακτινοβολία ενός λευκού σταρ. Ο Elvis Presley υπήρξε ο πρώτος λευκός νέγρος. Οι Jagger-Richards, Lennon-McCartney θα τον ακολουθούσαν. Όμως ο πρώτος... κυριολεκτικά λευκός νέγρος και ο πρώτος πλανητικών προδιαγραφών κροσόβερ καλλιτέχνης έπρεπε να περιμένουν τη δεκαετία του ’80 για να συναντηθούν στο ίδιο πρόσωπο.
Το ίδιο εκείνο πρόσωπο που με τα χρόνια θα γινόταν ένα έργο τέχνης... Κάτι σαν το «Αόρατο Αριστούργημα» του Μπαλζάκ: μια καρικατούρα πίσω από την οποία δε διέκρινες τίποτα. Ο άνθρωπος που κρυβόταν πίσω της θα γινόταν βορά των ταμπλόιντ.
Έφταιξε; Όχι όσο η επιτυχία του. Με τι κριτήρια κρίνεις κάποιον που κάθε του κίνηση από την ηλικία των 5 γίνεται λήμμα στο Guinness Book of Records, που η ιδιοφυΐα του τον έχει καταδικάσει στις πιο ακραίες αντιθέσεις; ¶σπρο και μαύρο, άνδρας και παιδί, ερημίτης και showman, Fred Astaire και James Brown... Ο Michael Jackson ήταν Βασιλιάς μιας χώρας τόσο μακρινής απ’ το «βασίλειο» της Madonna...
Η άνοδός του ως σουρεαλιστικού σούπερ σταρ έγινε παράλληλα μ’ εκείνην του MTV. Oποία σύμπτωση: Το 2009, χρονιά του θανάτου του, είναι η χρονιά που το YouTube παίρνει κεφάλι από τα τηλεοπτικά μουσικά κανάλια... Σ’ ένα τοπίο σαν κι αυτό που διαγράφεται, ο Michael, ήδη καταταλαιπωρημένος, ήταν πιο χρήσιμος ως νεκρός. Με 50 συναυλίες μπροστά του, αντί για 10 που είχε σχεδιάσει, κινδύνευε, ως μύθος, με πανωλεθρία.
Και να που το ταινιάκι του Thriller βγαίνει προφητικό: Σήμερα, 25 χρόνια μετά, ο Βασιλιάς ξεκινάει νέα καριέρα. Το comeback που δεν έμελλε να κάνει όσο ζούσε γίνεται... από τον Κόσμο των Νεκρών. Βολικά και ξένοιαστα, αφού δε χρειάζεται πια να χορεύει ή να τραγουδάει. Για τη διαιώνιση του «απόλυτου μύθου» έχουν φροντίσει οι ίδιοι, καλοί άνθρωποι, που μέχρι χθες δεν είχαν πάψει να τον κατασπαράζουν.
Σωκράτης Παπαχατζής
[email protected]